Helma Sanders-Brahms speelfilmdebuut onderzoekt de teleurstelling van de post-1968-generatie. Na een theatervoorstelling raken Grischa en Heinrich in gesprek; ze worden verliefd. Maar terwijl Grischa haar zelfbeeld verandert en betrokken raakt bij politiek acties, wordt Heinrich steeds ontevredener en jaloerser. Het conflict tussen het politieke en het persoonlijke wordt weerspiegeld in de esthetiek: de film verweeft geënsceneerde scènes met documentaire beelden die de toenmalige politieke strijd laten zien.