Met staccato flitsen verlicht Marcon spookachtige figuren in de donkere ruimtes van Giuseppe Terragni’s Casa del Fascio in Como — beelden die resonereren met de geladen politieke geschiedenis van het gebouw. Hij gebruikt contrasterende technologiën — 35mm en CGI animaties — en vertegenwoordigt twee tegengestelde attitudes in film: ‘structural film’ en horror. De rigide vormelijke structuur van de film wordt ondermijnd door de verontrustende acties van de protagonisten: een man springt van een balkon, de angstige blik van een kind in de lens.

O, Persecuted transformeert het restaureren van Kassem Hawal’s Palestijnse militante film Our Small Houses (1974) in een performance die alleen mogelijk is via film. Een performance die snelheid, lichamen en de beweging van het verleden naar een toekomst omvat, waar ideologie en escapisme met elkaar botsen.

Een zombie stop-motionfilm over post-humane seks: onderdeel van Meineche Hansens artistiek onderzoek naar geautomatiseerde seks en de nieuwe pornografische taal van algoritmische visualisatie.

Een relikwie uit de hoogtijdagen van MTV, Your Face bepaalde de stijl en lanceerde de carrière van Bill Plympton. Terwijl een tweede-rangs crooner zingt over de schoonheid van het gelaat van zijn geliefde, metamorfoseert zijn eigen gelaat in de meest surrealistische vormen en verdraaiingen die mogelijk zijn.

Een tsjirpende vogel als brenger van slechte tijdingen. Geschoten op 35mm en gemanipuleerd met CGI animaties toont The Parents Room een kerngezin op een aller gruwelijkst moment. Elk lid beschrijft de schrijnende gebeurtenis van hun perspectief. Een macabere operette die een nieuw hoofdstuk aansnijdt in het veelzijdige oeuvre van Diego Marcon, met een ijzingwekkende maar ook betoverende compositie die u nog lang na het verlaten van de zaal zal achtervolgen.

Johann Lurf’s maximalistische salvo van Hollywood-studio logo’s transformeert deze iconische ‘corporate’ preludes naar de grote productie die komen gaat in een langdurig spektakel waarin versplinterde en fantastische werelden botsen in een bombastische anticlimax. Als knipoog naar Jack Goldstein’s looping Metro-Goldwyn-Mayer (1975), heeft Twelve Tales Told een agressieve musicaliteit die resoneert met onze sonore herinnering en wekt op ingenieuze wijze een verlangen op naar het rijk dat Hollywood is. (Andréa Picard —TIFF)

La Gola, wat “de keel” betekent, is een epistolaire film die de kracht van taal aantoont om intense emoties over te brengen wanneer expressie en visuele aanwijzingen impliciet blijven. Gedurende acht brieven beschrijft Gianni de opeenvolgende gerechten van een exquis feestmaal, terwijl Rossana verslag doet van de geleidelijke achteruitgang van de gezondheid van haar moeder. De twee personages worden gespeeld door hyperrealistische mannequins, die onbeweeglijk lijken met hun ogen gemodelleerd en geanimeerd in CGI.